O Çocuklar Öyle Mahzun

O Çocuklar Öyle Mahzun I. Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek İnanır olmuştum artık solmayacağına O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler Azgın canavarlarla artık kimler pençeleşecek Ölmeye hazır umutlarım vardı mektuplar okudum Gördüm satırlarda nişanlı gençkızlar ağlardı Bir baba sıkardı kasketini kahırdan, gözyaşları Uçardı satırlarda ak saçlı bir ananın Ve bacılar avuçlarını gözlerine yamardı Benim ölmeye hazır umutlarım vardı Bana aşka ve sana dair mektuplar yazarlardı Şimdi saçmasapan sözler dolanıyor dilime Kurumlarım yaşlı bir adamın sakallarını aşıyor Delikanlı raconları, bitpazarları ve gençkızlar Aciz çırakları insanlığın, imdada koşuyorlar Çatlıyor damarlarım, utançtan eşgalim sararıyor Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek Beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek. Korkuyorum tasalarım artıyor. O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler Beni kimler anlayacak artık, kimler sevecek II. O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler Senin solduğun bahçeleri görsem dayanamam Anlatıyorlar bir karanfilin herkese açtığını Çok ağladım sarsılarak saklamam O çocuklar öyle mahzun ağlamaya gittiler Gecelerin ürkünç karanlığına bulaştım O nurdan yüzlü aşıkları unutamam Duy ey baharı bağrında taşıyan çiçek Sensiz yaşamaya alıştım artık Bilmem idamlık kefenimi kimler biçecek.

İlhami Atmaca